Το όνομα «Stage» στη Λάρισα είναι οικείο στους Λαρισαίους – φίλους της μουσικής για διάφορους λόγους: Για τον ιδιαίτερο χώρο του, για το γεγονός ότι τα 12 χρόνια ζωής του (2007-2019) φιλοξένησε πάνω από 1000 συγκροτήματα ελληνικά αλλά και του εξωτερικού, για τη δυνατότητα που έδινε στους «σινεφίλ» της πόλης να απολαύσουν ταινίες -έξω από τα στενά όρια του εμπορικού κινηματογράφου- καθότι λειτουργούσε και ως κινηματογράφος, ακόμη και για το γεγονός ότι αποτελούσε πάντα φιλόξενο χώρο για θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις τοπικών αλλά και εθνικής εμβέλειας θιάσων, καθώς και για λογοτεχνικές βραδιές.
Βέβαια, αν για κάτι έχει μείνει στη μνήμη των οπαδών του -και μάλλον θα συνεχίσει να μένει- είναι τα «live»! Εκείνες οι εμφανίσεις των εκάστοτε συγκροτημάτων, οι οποίες δεν μπορούν να φιλοξενηθούν εύκολα σε οποιονδήποτε χώρο, γιατί η δυναμική, η ικανότητα, οι δυνατότητες, ακόμη και η τρέλα των μελών ενός συγκροτήματος μπορούν να φτάσουν στο “peak” τους μόνο σε έναν τέτοιο χώρο. Είναι αυτή ή αυτές οι στιγμές, που όταν όλες αυτές οι συνθήκες ικανοποιηθούν, παρασύρουν μουσικά τον κόσμο σε μια άλλη διάσταση. Είναι ακριβώς αυτή η μία και μοναδική στιγμή, από άποψη αδρεναλίνης και πληρότητας των αισθήσεων, που οι πιστοί οπαδοί αυτών των μουσικών σκηνών αναζητούν και καρτερικά περιμένουν σε κάθε live να βιώσουν!
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, κατά την άποψη του κ. Κώστα Σταυριανού υπήρχε μια μερίδα ανθρώπων που «τυφλά» ερχόταν σε κάθε live, χωρίς να ξέρει αρκετές φορές, ποιο συγκρότημα θα ακούσει και θα δει, ή με ποιο είδος μουσικής αυτό το συγκρότημα θα παρουσιαστεί στο κοινό του. Δεν είχε άλλωστε σημασία…Σημασία είχε η μία αυτή «μαγική» στιγμή… Από αυτήν την άποψη το Stage θα μείνει στο κοινό της Λάρισας, ως συνώνυμο του «live». Αυτό ωστόσο το χαρακτηριστικό έχει πολύ περισσότερο βάθος, από τη φαινομενικά απλή παρουσίαση ενός ακόμη συγκροτήματος -λίγο πιο ψαγμένου μουσικά ίσως- στην πόλη.
Άλλωστε, το «Stage» ως χώρος δεν «γεννήθηκε» με στόχο απαραίτητα την εμπορική του επιτυχία. Οι Κώστας Σταυριανός και Λευτέρης Καραβασίλης, δημιούργησαν έναν χώρο, πρωτίστως επειδή οι ίδιοι ήθελαν να είναι μέρος αυτού, μουσικά, καλλιτεχνικά…Αυτός άλλωστε ήταν ο κύριος λόγος, κατά τη διάρκεια των 12 ετών, που εν γνώση τους κάποιες φορές, φιλοξένησαν συγκροτήματα και καλλιτέχνες για τους οποίους ήξεραν ότι δεν θα έχουν ανταπόκριση από το κοινό της πόλης -άρα εμπορική επιτυχία- αλλά οι ίδιοι ήθελαν πολύ να τους παρακολουθήσουν και να βιώσουν την ατμόσφαιρα…
Συνεπώς, για τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του, είχε έναν πιο ξεκάθαρα μουσικό προσανατολισμό προς τη «rock ‘n’ roll» μουσική. Σταδιακά, κυρίως μετά το 2010, φιλοξένησε πολύ περισσότερα μουσικά είδη: hip hop, heavy metal, έντεχνη μουσική, Jazz . Κάποιες από αυτές τις επιλογές είχαν πιο εμπορική χροιά, κάποιες ήταν έξω από την παλέτα των μουσικών επιλογών των ιδιοκτητών… Ωστόσο όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, -σκηνοθέτης και επί χρόνια ιδιοκτήτης του Gagarin 205 στην Αθήνα- στον Κώστα Σταυριανό, σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν έχεις μια τέτοια μουσική σκηνή ισχύει το εξής: «Θα κάνεις 8 πράγματα που δεν τα γουστάρεις, για να μπορέσεις να κάνεις τα 2 που γουστάρεις…».
Ποια ήταν κατά τη γνώμη σας η κορυφαία μουσική εμπειρία που βιώσατε στο Stage;
«Αρκετές φορές, συζητώντας με φίλους προσπαθούμε να καταλήξουμε στο top 10 των lives που φιλοξενήσαμε στο Stage…Είναι δύσκολο… Εγώ ως κορυφαία στιγμή κρατάω την εμφάνιση της αμερικάνικης μπάντας «Dream Syndicate», οι οποίοι δημιούργησαν εκπληκτική ατμόσφαιρα… Ήταν πολύ επιτυχημένη βραδιά από άποψη ατμόσφαιρας, μουσικής, ικανοποίησης του κόσμου, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει πάντα και πολύ μεγάλη συμμετοχή, αυτό. Εμείς όταν ζούσαμε κάτι τέτοιες στιγμές στο Stage, και δεν είχαμε μεγάλη συμμετοχή από άποψη κόσμου, μας δημιουργούσε μια θλίψη ότι όλο αυτό δεν το βίωσαν περισσότεροι…».
Όμως, κατάφερε το Stage να έχει πολλούς και πιστούς οπαδούς, ενίοτε και εμπορική επιτυχία σε μια δύσκολη οικονομικά δεκαετία…
«Ναι.. Λειτουργούσε ο χώρος 4 με 5 μέρες την εβδομάδα, εκ των οποίων οι 2-3 βραδιές ήταν αφιερωμένες σε συναυλίες, η μία σε προβολή ταινίας, κυρίως του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, και εναλλάσσονταν περιοδικά, βραδιές στις οποίες παρουσιάζονταν θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις ή φιλοξενούσαμε Djs…Έχω όμως την αίσθηση, ότι το ευρύ κοινό της πόλης έχει εκτιμήσει το Stage ως καλλιτεχνική προσφορά πολύ περισσότερο τώρα…Post mortem δηλαδή…».
Υπάρχει πλάνο από την πλευρά σας για μια ανάλογη πρωτοβουλία;
«Είναι δύσκολο να υπάρξει μια σκηνή προσανατολισμένη στην «rock ‘n’ roll» μουσική στην πόλη, γιατί υπάρχουν ελάχιστοι χώροι με άδεια γι’ αυτή τη χρήση, για να στεγάσουν τέτοιου είδους live συναυλίες…Έχω επίσης την αίσθηση ότι το κοινό που ακολουθεί και αναζητά αυτό το είδος της μουσικής -κατά την άποψή μου ιδιαίτερα ποιοτικό καλλιτεχνικά είδος- σταδιακά μειώνεται…».
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε αυτή η μουσική αναδρομή στις live βραδιές του Stage…Και επειδή κατά τα λεγόμενα, το «Stage» ήταν συνώνυμο του «live», και «live» σημαίνει η μια και μοναδική -δια βίου πιθανώς- στιγμή, μουσικής αδρεναλίνης, ας ελπίσουμε ότι η δυνατότητα «γέννησης» αυτών των στιγμών στην πόλη, δεν θα χαθεί…
Φωτογραφικές μνήμες από μία πλούσια με αναμνήσεις διαδρομή…
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
