Φέτος συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από το 2011 που ο «Ηριδανός», το απίστευτο bar της πόλης που ξεκίνησε την πορεία του από τον πρώτο όροφο της Νικηταρά και την απογείωσε στον πρώτο, επίσης, όροφο του νεοκλασικού στη Μανωλάκη, έκλεισε τον κύκλο του αφήνοντας πίσω μνήμες για κατ’ επανάληψη ατμοσφαιρικές βραδιές στους Λαρισαίους.
Ο «Ηριδανός» ήταν το μπαρ που ονειρευόταν πάντα να ανοίξει ο Στέλιος Καρπούζας. «Ο Ηριδανός ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Έκανα το μπαρ που θα ήθελα να υπάρχει για να πηγαίνω» μου λέει χαρακτηριστικά. «Και γω» του απαντάω…
Και συνειδητοποιώ πως μαζί με τον Ηριδανό έκλεισε μια ολόκληρη εποχή που ήθελε τα μπαρ να λειτουργούν σε ατμοσφαιρικούς χώρους, με διακόσμηση κλασική, με ωραίες μουσικές και έργα τέχνης. Με αυτά τα απίστευτα έπιπλα, τις αντίκες διάσπαρτες στο χώρο, το βαρύ μπαρ, τα ζωγραφιστά ταβάνια, τα δωμάτια, την χαρακτηριστική πόρτα της εισόδου και την κυκλική ξύλινη σκάλα με την κουπαστή.
Ο Ηριδανός είχε την τύχη να στεγαστεί σε ένα από τα ελάχιστα και πανέμορφα νεοκλασικά της Λάρισας, την οικία Οικονόμου-Φαληρέα στη Μανωλάκη 9-1 που κτίστηκε το 1902, και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο.
Το ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας, που δεν είναι γνωστό σε πολλούς, είναι πως όταν νοίκιασε το νεοκλασικό ο Στέλιος Καρπούζας εσωτερικά αυτό δεν είχε τη μορφή με το οποίο το γνωρίσαμε. Όλες οι ξύλινες επιφάνειες ήταν βαμμένες με άσπρη λαδομπογιά, τα πατώματα και αυτά βαμμένα και κυρίως τα ταβάνια ήταν καλυμμένα με δεκαπέντε στρώματα σοβά. «Όταν ξεκινήσαμε τις εργασίες με τον Κώστα Φώλα» μου λέει ο Στέλιος «ανακαλύψαμε τυχαία ότι τα ταβάνια ήταν ζωγραφισμένα και ξεκινήσαμε μια προσπάθεια που μας πήρε 5 σχεδόν μήνες για να ξύσουμε το σοβά με χειρουργικό νυστέρι και να αποκαλύψουμε τις απίθανες ζωγραφιές τους. Ήταν σαν να ανακαλύψαμε θησαυρό! Τώρα που το σκέφτομαι αυτό που κάναμε τότε ήταν τρελό… Όλες τις εργασίες αποκατάστασης του κτιρίου τις κάναμε μόνοι μας. Έξυσα και όλες τις ξύλινες επιφάνειες για να βγει το φυσικό ξύλο. Οι εργασίες κράτησαν έναν ολόκληρο χρόνο. Με τις πόρτες του έφτιαξα το μπαρ…. Έτσι έγινα και επιπλοποιός…».
Ο Στέλιος Καρπούζας όντως ασχολείται πλέον επαγγελματικά με την κατασκευή επίπλων. Πάντα μου λέει λάτρευε τις αντίκες, τις οποίες συνέλεγε για χρόνια από την πόλη αλλά και από ταξίδια. Τα έπιπλα του Ηριδανού, που είναι τα ίδια στην πλειοψηφία τους από το πρώτο μαγαζί στην Νικηταρά, τα πήρε όλα από την ποτοποιία «Κούβαρος» που ήταν στη Βενιζέλου απέναντι από το αρχαίο θέατρο. «Περνούσα μια μέρα τυχαία, την εποχή που φτιάχναμε τον Ηριδανό, και σταμάτησα και κοιτούσα μέσα από το τζάμι το μαγαζί. Βγήκε μια γιαγιά και είπε έλα μέσα τα πουλάω. Και έτσι τα πήρα» μου εξηγεί.
Τον πρώτο Ηριδανό στην Νικηταρά 2 στον πρώτο όροφο, εγώ προσωπικά δεν τον πρόλαβα. Ήταν στο χώρο που αρχικά άνοιξε το γνωστό μπαρ που και αυτό άφησε εποχή, το «Ρόξυ». Τα παιδιά το πήρανε από τους ιδιοκτήτες του «Μπλε» που άνοιξε στον ίδιο χώρο μετά το «Ρόξυ». Αναγκάστηκαν να μετακομίσουν γιατί το κτίριο επί της Νικηταρά θα γκρεμιζόταν από το Δήμο καθώς γινόταν η διάνοιξη του εν λόγω δρόμου. «Ψάχναμε τότε για νέο χώρο και ήμασταν απίστευτα τυχεροί με το νεοκλασικό στη Μανωλάκη που με θυμάμαι πάντα να περνάω από το δρόμο και να το χαζεύω…».
Το concept του Ηριδανού ήταν το ίδιο από την αρχή, από τις 29 Σεπτεμβρίου που άνοιξε. Η ίδια αισθητική, η ίδια ατμόσφαιρα, η ίδια μουσική που κινούνταν από την jazz στη rock και τη soul… Με εκθέσεις ζωγραφικής και παρουσιάσεις βιβλίων. Άλλωστε, ο Στέλιος εκτός από τις αντίκες λατρεύει και τη ζωγραφική. Το νέο μαγαζί στην οδό Μανωλάκη άνοιξε για το κοινό ταυτόχρονα με τα εγκαίνια της έκθεσης του Λαρισαίου ζωγράφου Ανδρέα Γιαννούτσου.
Νομοτελειακά, υπήρξε καλλιτεχνικό στέκι. Ηθοποιοί, καλλιτέχνες, μέλη του Πειραματικού Θεάτρου, αλλά και δημοσιογράφοι μαζεύονταν εκεί κάθε βράδυ· οι τελευταίοι κάναν την εμφάνισή τους μόλις έκλειναν τις εφημερίδες. Όμως, δεν ήταν μόνο αυτοί θιασώτες του Ηριδανού. Οι Λαρισαίοι το αγκάλιασαν. Ο κόσμος είχε μεγάλη ανταπόκριση. Ήταν στέκι για πολλούς. «Μην ξεχάσεις να αναφέρεις» μου λέει ο Στέλιος Καρπούζας «τον Βασίλη Κωσταγιάννη, τον πρόεδρο τότε του ΣΘΕΒ· ήταν στυλοβάτης του μαγαζιού…».
Στον Ηριδανό έγιναν οι συναντήσεις, οι «ζυμώσεις» και οι «μοχλεύσεις» πριν αποφασίσει ο Κώστας Αγοραστός να ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα. Από εκεί πέρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Θεόδωρος Πάγγαλος, ο Κώστας Βουτσάς, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος… Η Άννα Βαγενά πήγαινε συνέχεια, η Μαρία Κανελοπούλου και πολλοί πολλοί άλλοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες που βρισκόταν στη Λάρισα για παραστάσεις και συναυλίες.
«Τα πάρτι της Πρωτοχρονιάς» μου απαντάει όταν τον ρωτάω τι του έχει μείνει αξέχαστο. «Ήταν αξιομνημόνευτα. Το μαγαζί ήταν κλειστό για το ευρύ κοινό και μαζευόμαστε μόνο φίλοι που φτάναμε να είμαστε 100 και, άτομα. Ο Ηριδανός λειτουργούσε σαν σπίτι μας. Φέρνανε όλοι φαγητά από τα δικά τους σπίτια, αγοράζαμε ποτά ρεφενέ και δεν χρησιμοποιούσαμε την κάβα του μαγαζιού. Γλεντούσαμε μέχρι το πρωί». Μετά θυμάται τις πλάκες της Πρωταπριλιάς, που φτάσαν μέχρι και να εξαφανίζουν αυτοκίνητα από φίλους…, αλλά και τα πάρτι που γινόταν τις Απόκριες.
«Σου λείπει;» τον ρωτάω. «Όχι» μου απαντάει. «Έκλεισε ο κύκλος του, άλλαξαν οι εποχές. Ήταν τόσο γεμάτο που έχω καλυφθεί πλήρως από αυτό το διάστημα της ζωής μου. Γουστάραμε τόσο τη φιλοξενία που προσφέραμε στους φίλους και στον κόσμο. Αυτή ήταν η ζωή μας τότε. Μπορεί λεφτά να μην βγάλαμε, αλλά περάσαμε πολύ ωραία και κάναμε πάντα αυτό που θέλαμε».
Ο Στέλιος Καρπούζας μετά τον Ηριδανό, ασχολήθηκε με την ιστορική καντίνα του «Ζάχου» στον Πυργετό που στο επόμενο διάστημα θα ανοίξει και στη Λάρισα στην Λεωφόρο Καραμανλή σχεδόν απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Για τον Στέλιο, η εστίαση άλλωστε δεν είναι κάτι καινούργιο. Από 14 ετών δούλευε σε μπαρ και εστιατόρια και μετά έκανε σπουδές πάνω στα τουριστικά επαγγέλματα. Μετά την αποφοίτησή του δούλεψε στο ξενοδοχείο «Πόρτο Καράς» στη Χαλκιδική για δέκα χρόνια. Εκεί έμαθε πολλά μου λέει «κυρίως ότι είχε να κάνει με τον επαγγελματισμό γενικότερα, την αισθητική και τη φινέτσα, με τα κρασιά. Το επόμενο βήμα ήταν να κάνω κάτι δικό μου».
Και έτσι έκανε τον Ηριδανό…
Εύη Μποτσαροπούλου
