Η Άννα Ανδριανού με αφορμή την παράσταση «Οι πιο δυνατές» παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου.
Η γνωστή ηθοποιός μίλησε, μεταξύ άλλων, για την απώλεια του αγαπημένου της πατέρα, την δύσκολη διαχείριση σε αυτήν και την μάχη που έδωσε με την κατάθλιψη.
«Ο πατέρας μου ήταν πάντα το πρότυπο μου. Ήταν ο μπαμπάς, ο αδελφός, το φιλαράκι, ο φιλόσοφός μου, το πρότυπό μου όλα. Στο τέλος επειδή ήταν πολύ αδύναμος και έμενε σπίτι μου για να τον φροντίζω έγινε και το παιδάκι μου», είπε αρχικά η Άννα Ανδριανού.
Με το πέρασμα του χρόνου ο πόνος της απώλειας αυτής ξεπεράστηκε;
Όχι. Θαμπώνει δεν γίνεται μετά από τόσα χρόνια να κλαις κάθε τρεις και λίγο. Εξακολουθεί να υπάρχει ο πόνος της απώλειας, αλλά υπάρχει και σαν χαρά γιατί όπως θα μου έλεγε ο ίδιος σκέψου πώς θα ήταν αν δεν το είχες ζήσει. Δυστυχώς η απώλεια μετράει όταν χάνουμε κάτι που ήταν καλό που άξιζε. Πληρώνεις αυτό το τίμημα.
Εσείς πώς πληρώσατε αυτό το τίμημα;
Έπαθα κατάθλιψη και έβγαλα ένα αυτοάνοσο που αντιμετώπισα με ομοιοπαθητική. Είχα βγάλει πληγές στα πέλματα και δεν μπορούσα να περπατήσω. Όταν πήγα στο ομοιοπαθητικό μου είπε πως κάθε αρρώστια αντιπροσωπεύει κάτι μέσα μας. Έτσι λοιπόν χάνοντας τον πατέρα μου, μου είπε ότι ένιωσα ότι δεν έχω πού να πάω. Έπαθα διάφορα, ο οργανισμός κατέρρευσε.
