Η ομίχλη καλύπτει τα πάντα με ένα άσπρο πέπλο. Αριστερά και δεξιά, άσπρα σύννεφα πυκνής ομίχλης, μπροστά και πίσω το ίδιο. Για λίγα μέτρα, η ατμόσφαιρα καθαρίζει. Ξαφνικά, θα εμφανιστεί μπροστά σας ένα από τα γνώριμα σκηνικά του Πηλίου: πυκνό δάσος, πεσμένα φύλλα, δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου, του καφέ, του κόκκινου και του κίτρινου. Τα χρώματα είναι τόσο έντονα, σχεδόν πληγώνουν τα μάτια, που συνήθισαν το τίποτα της λευκής ομίχλης.

 

Κάπως έτσι, με τον ήλιο να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα και το φως να κυνηγάει τις σκοτεινές υγρές γωνίες, θα φτάσετε στις Μηλιές. Στη μέση σχεδόν του Πηλίου, καταλαβαίνεις αμέσως για τις Μηλιές, ότι δεν είναι ούτε Πορταριά, ούτε Τσαγκαράδα. Δεν είναι όμως και ένα άγνωστο μικρό χωριό. Η τουριστική ανάπτυξη έχει φτάσει εδώ αλλά πως, πότε και κυρίως γιατi

 

Άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με το χωριό, αγάπησαν τον τόπο και αποφάσισαν να μείνουν εδώ μόνιμα, όχι γιατί είδαν ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης, αλλά επειδή το διάλεξαν για να ζουν την κάθε τους μέρα. Και αυτό είναι βασική προϋπόθεση της τόσο συζητημένης ήπιας ανάπτυξης. Ξενώνες με προσωπικότητα, ταβερνούλες με υλικά από τα διπλανά κτήματα και καλό φαγητό και τελικά μια κοινότητα ανθρώπων που ζει και δουλεύει εδώ. Ζει και δημιουργεί διακριτικά και υπόγεια, παράγοντας όχι θόρυβο, ούτε εντυπωσιακά θαύματα, αλλά ανθρώπινες, μικρές καθημερινές στιγμές ευτυχίας και απόλαυσης.

Περισσότερα Εδω