«Μια γυναίκα, νύχτα, έξω από το κουβούκλιο του φρουρού στον Άγνωστο Στρατιώτη, στην Πλατεία του Συντάγματος…». Με αυτή την πρόταση θα περιγράφαμε με συντομία τη θεατρική Παράσταση «Το μπουφάν της Χάρλεϋ», που πρωταγωνιστεί η Μαριάννα Τουμασάτου και που σύντομα θα βρεθεί στη Λάρισα.
Η ίδια μίλησε στο onlarissa.gr και μοιράστηκε μαζί μας πληροφορίες για το έργο, τους συμβολισμούς του, τη σημερινή κοινωνία, αλλά και για την πόλη μας, τις εντυπώσεις της και τα στοιχεία που κρατά από εκείνη.
Συνέντευξη στη Ζωή Μπουρουτζή
Κ. Τουμασάτου, πείτε μας δυο λόγια για την παράστασή σας «Το μπουφάν της Χάρλεϋ».
«Δεν μπορώ σας πω πολλά, γιατί έχει μια ανατροπή στην οποία στηρίζονται αρκετά πράγματα και είναι μια πληροφορία που δυστυχώς δεν μπορώ να σας δώσω. Μπορώ να σας πω όμως ότι αφορά μια κλασσική Ελληνίδα μάνα, η οποία ποτέ δεν μπορεί να βρει τον γιο της, γιατί όλο καβαλάει μια μηχανή Χάρλεϋ και φεύγει. Έχει βρει λοιπόν την ιδέα να πάει αργά το βράδυ, την ώρα που το παιδί της έχει βάρδια, στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, όπου εκείνος απαγορεύεται να μιλήσει, απαγορεύεται να κουνηθεί, απαγορεύονται τα πάντα. Πάει λοιπόν και του λέει ό,τι ήταν να του πει, διότι αυτός δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Κι έτσι τον βρίσκει και τον γονατίζει».
Πώς εμφανίζεται το “μπουφάν” στην παράσταση, κυριολεκτικά ή μεταφορικά και τι συμβολίζει;
«Αναφερόμαστε στο μπουφάν μέσα στην παράσταση, αλλά είναι στο πλαίσιο της ανατροπής, οπότε δεν μπορούμε να το σχολιάσουμε ιδιαιτέρως. Ας πούμε ότι το μπουφάν υποδηλώνει την ελευθερία, είναι ο γιος. “Το πάλι καλά” υποδηλώνει τη συμβατικότητα και είναι η μάνα. Πρόκειται για την κλασσική Ελληνίδα μάνα, τη μάνα του “βάλε τη ζακέτα σου”».
Κατά πόσο σας αντιπροσωπεύει ο ρόλος και κατά πόσο γίνεστε κι εσείς μια τέτοια μάνα;
«Έχει κομμάτια που με αντιπροσωπεύουν, μάνα είμαι κι εγώ, δεν μπορώ να ξεφύγω χίλια τα εκατό. Προσπαθώ να μην είμαι τόσο κλασική, όμως δεν νομίζω ότι έχω πολλά περιθώρια να γλιτώσω. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά κοινά και πολλές διαφορές».
Αν δηλαδή βρίσκατε κι εσείς την ευκαιρία, γνωρίζοντας ότι το παιδί σας δεν μπορεί παρά να σας ακούσει, θα κάνατε ό,τι κάνει και η μάνα του έργου;
«Α όχι, όχι, νομίζω ότι συνειδητά δεν θα το έκανα! Υποσυνείδητα δεν ξέρω τι βλακείες θα έκανα, αλλά στο συνειδητό μου καθόλου».
Στην παράσταση ουσιαστικά βλέπουμε το πώς οι νέοι θα χρειάζονται πάντα κάποιον να τους στηρίζει, ώστε να μπορούν να ανοίγουν φτερά και να πετούν ελεύθεροι, χωρίς όμως να χάνονται. Πώς θα συνδυάζατε αυτή τη διάσταση του έργου με τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί μεταξύ των νέων και κυρίως των ανηλίκων, με τη βία και την παραβατικότητα;
«Αυτό δεν είναι κάτι που αφορά τα παιδιά επί της ουσίας, είναι το αποτέλεσμα αυτού που έχουμε κάνει εμείς, όταν εμείς έχουμε αδιαφορήσει, όταν έχουμε επιτρέψει στην κοινωνία να επιβάλει πράγματα τα οποία τα οδηγούν στη βία ή τα εξοικειώνουν με τη βία, όταν η ίδια η βία βρίσκεται στον χώρο της καθημερινότητάς μας σαν ζωή. Βλέποντας τα παιδιά τις γυναικοκτονίες, το έγκλημα στα Τέμπη, όλα αυτά είναι μια εξοικείωση.
Βλέπουμε ανθρώπους να πνίγονται ερχόμενοι στην Ελλάδα από τη θάλασσα ή σηκώνουμε έναν τοίχο στον Έβρο για να μην επιτρέψουμε σε ανθρώπους που βρίσκονται σε πόλεμο και πείνα και απειλή ζωής, να μπούνε στη χώρα. Πες μου “και τί θα γίνει, θα μπούνε όλοι”; Όχι, δεν μπορούν να μπούνε όλοι, αυτό είναι αλήθεια, αλλά είναι και ο τρόπος που γίνεται ό,τι γίνεται. Φαντάζομαι ότι δεν τρελαίνονται κι όλοι να έρθουν στην Ελλάδα. Σαν σημείο μετάβασης πρέπει να είναι, φαντάζομαι.
Υπάρχουν όμως νόμοι και κανόνες που δεν τηρούνται ούτε σε διεθνές επίπεδο. Βλέπουμε την αλόγιστη και καταχρηστική συμπεριφορά του Ισραήλ σε σχέση με την Παλαιστίνη. Όταν όλα αυτά τα παιδιά τα βλέπουν, θα κάνουν αυτό ακριβώς που βλέπουν. Όταν άδικα σκοτώνονται τόσα παιδιά στην Παλαιστίνη, έτσι άδικα θα χτυπιούνται και μεταξύ τους. Εμείς μαθαίνουμε τα παιδιά. Όταν είμαστε αδιάφοροι, τότε δεν φταίνε τα παιδιά, εμείς φταίμε που μόνο αυτό τους επιτρέψαμε».
Στην παράσταση εμφανίζεται μια ομπρέλα. Ποια η χρησιμότητά της και ο συμβολισμός της;
«Ο ρόλος της ομπρέλας είναι περισσότερο πρακτικός, βρέχει και η μητέρα την κρατά για να μην βραχεί. Αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής της, αλλά είναι και ένα αντικείμενο στο οποίο στηρίζεται, είναι λίγο η συντροφιά της, η παρέα της, το αποκούμπι της, το στήριγμά της, είναι σαν ένας άνθρωπος για αυτή. Η ομπρέλα την προστατεύει από την ψυχή της. Σαν να της σκεπάζει λίγο την ψυχή, της δίνει μια κινητικότητα».
Πιστεύετε ότι ο σημερινός άνθρωπος κρύβεται κι εκείνος κάτω από μια ομπρέλα για να προστατευτεί από κάτι;
«Νομίζω ότι ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του για να είναι ευχαριστημένος, να μην χρειάζεται να πολεμά και να αγωνίζεται, γιατί βαριέται, γιατί έχει έναν ωχαδερφισμό και πιστεύει ότι καλά που θα ήταν να έβγαζαν οι άλλοι το φίδι από την τρύπα κι αυτός να κερδίσει ό,τι περισσότερο μπορεί. Πιστεύω ότι πιο παλιά ασχολούμασταν με την κατάσταση της ζωής του άλλου, νομίζω ότι φανερά ή κρυφά όταν άκουγαν ουρλιαχτά στα σπίτια, τουλάχιστον οι γυναίκες πήγαιναν να δουν τί γίνεται, θες από κουτσομπολιό, θες απο οτιδήποτε άλλο. Πάντως, συχνά πυκνά τις έσωζαν παλιά τις γυναίκες. Σήμερα δεν σώζονται».
Θεωρείτε δηλαδή ότι σήμερα, παρά την ύπαρξη του γυναικείου κινήματος και τη μεγαλύτερη ενημέρωση και επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων -ανδρών και γυναικών- η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί;
«Σαφώς οι γυναίκες στηρίζουμε η μία την άλλη. Το θέμα είναι όταν στην πολυκατοικία τρώει η μία ξύλο θα πάει η άλλη ή ο άλλος; Γιατί από ό,τι βλέπουμε από κάποια κοινωνικά πειράματα που έχουν γίνει, για παράδειγμα σκηνοθετημένες απαγωγές παιδιών και γυναικών, μερικοί γυρνάνε, κοιτάνε, από αμηχανία γελάνε και κανείς δεν κάνει τίποτα».
Πριν κλείσουμε τη συνέντευξή μας θα ήθελα να μου πείτε μερικά πράγματα για τη Λάρισα. Έχετε ξαναπαίξει για το κοινό της; Έχετε καθόλου σχέδια, είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά, σε αυτή;
«Έχω ξαναπαίξει πολλές φορές στη Λάρισα. Δεν έχω βέβαια συγγενείς ή φίλους. Πολλή ζέστη το καλοκαίρι! Τι ωραίος που είναι όμως το βράδυ ο πεζόδρομός σας μπροστά από το Αρχαίο Θέατρο. Σχέδια όχι, δεν έχω άμεσα, αλλά φαντάζομαι ότι αν συμβεί κάποια καλοκαιρινή περιοδεία, θα συμπεριλάβουμε και τη Λάρισα, αρκεί να έχει ημερομηνίες και η πόλη. Έχει μεγάλη σημασία την ώρα που περνάς από την πόλη να μπορείς να συντονιστείς μαζί της, γιατί δεν είναι πάντα εύκολο. Τουλάχιστον μέχρι τώρα τα καταφέρναμε σχεδόν κάθε φορά».
«Το μπουφάν της Χάρλεϋ» έρχεται για δύο παραστάσεις στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα το Σάββατο 20 Απριλίου (ώρα 21:15) και την Κυριακή 21 Απριλίου (ώρα 19.30).
Συντελεστές:
Ερμηνεύει: η Μαριάννα Τουμασάτου
Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σταύρου
Μουσική: Στέφανος Αδάμης
Σκηνογραφία: Ντέιβιντ Νεγρίν
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Γραφιστική επιμέλεια: Indigo Creative
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Μακιγιάζ: Ιωάννης Μιχαλέλης
Προβολή-Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαμία, 6946507792
Παραγωγή: Erofili Productions
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
