Η ηθοποιός, Καίτη Ιμπροχώρη φιλοξενήθηκε στο Στούντιο 4 και μίλησε στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και στον Θανάση Αναγνωστόπουλο για την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική και για τον θάνατο του πατέρα της.
Συγκεκριμένα, η Καίτη Ιμπροχώρη δήλωσε: «Δεν ξέρω αν ήθελα να γίνω ηθοποιός από μικρή γιατί ήθελα να γίνω χορεύτρια, τραγουδούσα, έπαιζα πιάνο. Ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει γιατρό. Δεν ήμουν μακριά από την ιατρική. Ήθελα να γίνω, δεν με πείραζε γιατί είχα καλή επίδραση από τον πατέρα μου, ο οποίος έλεγε ότι θα κάνει καλά τον ασθενή, ακόμη κι αν δεν είχε λεφτά.
Έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία 17 ετών. Επειδή μας πήγαινε στο θέατρο με τη μητέρα μου, πιστεύω ότι δεν θα είχε αντίρρηση που έγινα ηθοποιός. Δεν ήταν από τους πατεράδες που έλεγε να γίνω οπωσδήποτε γιατρός».
Η Καίτη Ιμπροχώρη εξομολογήθηκε για τον θάνατο του πατέρα της πως « ήταν πολύ άσχημο. Ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικός και αυτό είχε τη δυσκολία του. Εγώ έτρεχα για να βοηθάω τη μητέρα μου. Είχα πολλή δύναμη γιατί πέρασε άσχημη αρρώστια.
«Η απώλεια φαίνεται μέσα στον χρόνο, σιγά σιγά. Εγώ το έχω νιώσει αυτό και το λέω μάλιστα και τώρα για ανθρώπους που φεύγουν, γιατί έφυγαν πολύ δικοί μας άνθρωποι. Τους λέω, «κλάψτε, κλάψτε αλλά την απώλεια θα την νιώσετε αργότερα». Εγώ το ένιωσα αυτό αργότερα. Το ένιωσα και τότε με τους γονείς μου γιατί ήμουν πάνω στην αρρώστια και προσπαθούσα να έχω πολύ δύναμη. Αργότερα, όμως, η απώλεια ήταν φοβερή.
Το ένιωσα γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί με τον πατέρα μου. Είναι αστείο, ίσως σας φανεί αστείο, αλλά ακόμα μιλάω καμιά φορά με την φωτογραφία του. “Κοίταξε τι μου είχες μάθει και τι κάνω τώρα” του λέω. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει δεύτερη ζωή» είπε επίσης η Καίτη Ιμπροχώρη.
