Το χωριό Ποταμιά βρίσκεται σε απόσταση 7χλμ από τη Αγιά στον παλιό δρόμο Αγιάς-Αγιοκάμπου. Χτισμένο στα ριζά του Μαυροβουνίου, με αξιόλογη βλάστηση από πλατανοδάση και καστανοδάση, με θαυμάσια διαμορφωμένους χώρους αναψυχής σε Καμάρα και Βρύσες.
Ποταμιά (παλαιότερη ονομασία Τσιναρλού=Πλατανότοπος). Η περιοχή της Ποταμιάς διασχίζεται τόσο από το ρέμα της Γρούβιανης όσο και από μικρά ρέματα που διασχίζουν το χωριό.
Το χωριό Ποταμιά ειναι χτισμένο στους πρόποδες του Μαυροβουνίου, με αξιόλογη βλάστηση από πλατανοδάση και καστανοδάση, με θαυμάσια διαμορφωμένους χώρους αναψυχής. Στο κέντρο του χωριού βρίσκετε η πλακόστρωτη πλατεία του χωριού με αιωνόβιους πλατάνους, περιτριγυρισμένη από ταβέρνες, καφετέριες και την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.
Η Ποταμιά είναι ένα ιδανικό μέρος να την επισκεφτεί κανείς ώστε να απολαύσει τις ομορφιές τις φύσης (ρυάκια,ποταμάκια,καταράκτες κτλ), να δοκιμάσει παραδοσιακά φαγητά, ντόπια ψητά στις παραδοσιακές ταβέρνες του χωριού και να επισκεφτεί το Λαογραφικό μουσείο του χωριού με αποτέλεσμα να ταξιδέψει σε άλλες έποχες.
Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία, καλλιεργώντας κάστανα, κεράσια, αχλάδια, καρύδια και φυσικά πολλές ποικιλίες από τα γνωστά μήλα Αγιάς. Το χωριό σήμερα έχει περίπου 400 κατοίκους κατά την χειμερινή περίοδο ενώ κατά την θερινή περίοδο σφύζει από ζωή.
Κοντά στην Ποταμιά, στον παλιό δρόμο Αγιάς-Αγιοκάμπου, στο Μεγάλο Ρέμα συναντάμε το πέτρινο μονότοξο γεφύρι του Αλαμάνου. Κατασκευάστηκε το 1858 από ντόπια ασβεστολιθικά πετρώματα, ώστε να καταστεί δυνατή η επικοινωνία της Αγιάς με τα παράλια. Πήρε το όνομά του από το χορηγό του, γιατρό Σπ.Αλλαμάνο. Το σημείο που βρίσκεται είναι κυριολεκτικά πνιγμένο από τα πλατάνια…
Θέση: Βρίσκεται στο γεωγραφικό διαμέρισμα «Ποταμιά» του Δήμου Αγιάς. Απέχει από τη Λάρισα 36 χλμ.
Λαογραφικό μουσείο Ποταμιάς
Πρόκειται για ένα νεοϊδρυθέν μουσείο που με ζήλο και μεράκι επιμελήθηκε ο σύλλογος γυναικών Ποταμιάς και φιλοξενεί σε ένα πολύ όμορφο χώρο διάφορα αντικείμενα τόσο από την καθημερινή ζωή των κατοίκων αλλοτινών και περασμένων εποχών όσο και από τα εργαλεία της δουλειάς τους. Η αίθουσα αποπνέει νοικοκυροσύνη, καθαριότητα, τάξη και άρωμα μιας παράδοσης που αξίζει κανείς να γνωρίσει.
